خـــــاطرات کهــــنه و اشـــــعار نـــو

خاطرات کهنه و اشعار نو شمع خاموشی شب های من است تازه ام از این فضای دلپذیر یاد آن درمان غمهای من است. صهبـــــانــا

خـــــاطرات کهــــنه و اشـــــعار نـــو

خاطرات کهنه و اشعار نو شمع خاموشی شب های من است تازه ام از این فضای دلپذیر یاد آن درمان غمهای من است. صهبـــــانــا

مــن و تو دیـــر زمانـــی اســـت خــــوب می دانـــیم

حال امـــروز مــن یعـــنـی یــک قــدم از افــــســـردگــــــی آن طــــرف تــــــر حـــتـــی وقــتــی می خــنــدم مــنــظـورم چـــیـــز دیــگــریــسـت درونــــم غــــــوغــــــاســت ســـــاده مــی شـــکــنــم بــا یــک تــلــنـگــر کــــوچــــک ایـــن گــونــه نــبـــودم....!!! شـــــــدم....!!! .

زندگـــی آوازی اســـت که به جـان هــــا جاری است         زندگی نغمه سازی ست که دردست نوازشگرماست


زندگی خـــــواب خوش کودک احســـاس مـــن است          زندگی قطــــره اشکی است فروریخــــته بر گونـه تو


زندگی حـــرف نگفــــته اســـت که تو می شنــــوی             زندگی یـــک رویاســـت کــــه به خــــوابش بینـــــی


زندگی امــــیدی است که تو در نگاه من می جـویی          زندگی عشـــق نهفــــــته اســـــت به اندیشــــــه تو


زندگــــی جاده و راهـــی است به آن ســــــوی خیال          زندگــــی تصـــویری است که به آئیــنه دل می بینی


زندگی رقــــص دل انگــــیز خطــــوط لــــب توســـت            زندگی یک حرف ست یک کلمه زندگی تلخی نیست

سهراب سپهری

پ . ن 1:به من قول بده در تمامی سال هایی که باقی مانده تا ابـــد... مواظب خودت باشی دیگر نیستم که یاد آوریت کنم

پ. ن 2:"مدت هاســت ..احســـاس میـــکنم ..گِل و لای شـــده ام ..این روز ها صدای احســـاسمـــو ..فقط صفحه ی کیـــبوردم میـــشنوه

یــک شــب پر از خــاطــره

یــخ بســته ، افــکار هــرج و مَــرج مــن یک شــب که همــه گیــج خواب شـــدند می شــکونمــش ...نخـــند! .



       در خــیالات خــودم در زیــــر بـــارانــی که نیست         می رســم با تو به خــانه، از خیـــابانی که نیست

     می نشــینی روبرویــم، خستـــگی در می کنــی        چای می ریــزم برایــت، تــوی فنـــجانی که نیست

    باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر اســت        باز می خندم که خیلی،گرچه می دانی که نیست

    شــعر می خوانــم برایــت، واژه ها گــل مـی کنند        یاس و مریـم می گـذارم ، توی گـلدانی که نیست

    چشـم مـی دوزم به چشمت، می شــود آیا کـمی      دستهــایم را بگـیری ،بــین دستـانی کــه نیست.؟


   وقــت رفــتن میشــود، با بغــض می گویـــم نــــرو         پشتت پایت اشک مـی ریـزم،در ایوانــی که نیست


    می روی و خــــانه لـــبریز از نب
ــــودت می شـــــود       بـــاز تنــها می شـوم، بــا یــاد مهـمانی که نیست


    بـــعد تــــــو ایـــن کـــــــارهر روز مـــــن اســــت          بــاور ایــن کــه نــباشـی، کــار آسـانی کــه نیست




پ.ن.1:اگــــر کسـی در زندگـــی اش شـــما را بخــــواهد پیوسـته تــلاش خواهـد کــرد و آن را در عمــــل نشــان خواهـــد داد


پ.ن 2: همیشه با کسی درد دل کن که دو چیز داشته باشد: یکی "درد" و دیگری "دل"غیر از این باشد به تو می خنــدد...

پاییز تیِل(TALE)

کفــــــش ها ی دلتنــــــگی ام را ...که پا می کنــــــم ، پاییــــــز ... درمن قــــــدم می زنــــــد .! .

پاییز تیِل-نویسنده :احمد استوار


پ.ن:تیِل دوستی با مهر و مهرورزی ، سراغ عشق خواهد رفت عشق کمال دوستی است و همــه چیز را برای معــشوق طلبیدن و این سخت است که وقتی او را در خود یافتی ، رهایش کنی تا هر آنچه او میخواهد حتی فــــــــــرار از عاشق. مهر و مهرورزی تو را « تیِل !!! » همیشه با خود دارم . و تــومــــــــــــثل خــــدایی به عشق و عشق هستی به خــدا(احمد استوار)

 

ادامه مطلب ...

تو بگـــو هیـــــچ مرا اســــم مرا یــادت هست ؟

تابستــــــــــــان! حـالا کـــــــــه داری تمـــــــام میـــــــشوی بـــــــــــگذار بــــــــــگویـــــــــــــــم! کــــــــــه روزهــــــــای گرمت به ســــــردی گــــــذشــت! .

 نازنیـــــن چشــم تمنــای مــــرا یـــادت هست؟   روز تشیــــیع دلــــم حال و هـــوا یــادت هست ؟  
 

بهـــت چشــــمان مـــن آن روز تماشـایی بــــود     تو که می رفتی و من مانده به جا یادت هست؟  

  

بدتــــرین حادثـــه ی قــرن دلــــم رفتــــن توست    تو کـــه تاریــخ همین واقعــــه را یـــــادت هست  

 

بعــــد تو چهــره ی من آگهــــــــی ترحــیم است   بعــد تو مـــرده ام امـــا تو کجـــا یـــادت هست ؟ 

    

روح آواره ی مـــن دربـــه در خاطـــــره هـــاست     راستـــی ذره ای از خاطــــــره ها یادت هست؟  

 

روزگاریســـت که من رفتـــــه ام از یاد خـــــودم     تو بگـــو هیـــــچ مرا اســــم مرا یــادت هست ؟ 

  

رفتـــه بــودی کــه بیـــایی نکــند یـــادت رفــــت؟   حاضــرم شــرط ببنــدم به خــدا یـــــادت هست


        شاعر:؟؟؟


پ.ن1 :بی تو من مانده ام و هم صحبت های همیشگیم ما دلتنگ توایم من ،عشق،خدا،و عقربه های ساعت


پ.ن2 :دلگــــــــیرم از کســــــــی که مـــــــرا غرق خـــــــودش کرد امـــــــــــا نجـــــــــاتم نــــــــداد

مــــرگ یـــک افســــــانه ی خامـــوش

مریضـــم . . . چشــمهایم درد می کنـــد . . . تب دارم . . . این همه صغــــری کبـــری چیــــدن نمی خواهـــد تو نیســتی دارم می میـــرم ! .


مــــرگ من روزی فـــرا خـــواهـــد رسـید               در بهـــــاری روشـــــن از امــواج نــــــــور

در زمـستــــــــان غبــــــــار آلــــــود و دور               یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شـــــــور

مرگ من روزی فــــرا خــواهــــد رســــید               روزی از ایـــن تلـــخ و شــــیرین روزهـــــا

ناگهــــان خـــوابی مـــرا خـــواهــــد ربود               من تهی خــــواهـــــم شد از فریــــاد درد

خـاک می خوانـــد مرا هر دم به خویـــش              می رســند از ره کـــه در خــــاکم نهــــند

آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب               گــــل بــــه روی گـــــور غمنــــاکم نهـــند

بعد من ، نـــــاگه به یک ســـــو می روند               پـــرده هــــــای تیــــره ی دنیــــــــای من

چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند               روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای مــــــن

در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهــــد               بعد من ، بــــا یـــــاد مــــن بیگــــــانه ای

روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقـــــی               در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شـــــود

چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامــــه ای               خیره می مــــاند بــــه چشــم راه هــــــا

لیـک دیگــــر پیکـــــر ســـــــرد مــــــــــرا                می فشــــــــارد خـــــاک دامنگیر خــــاک

بی تــــو ، دور از ضربه هـــــای قلـــب تو                قلب من می پوســد آنجــــــا زیـــر خــاک

بعــــد هـــــا نــــــام مــرا بــــــاران و بــاد                نــــــرم می شـــویند از رخســــار سـنـگ

گور مـــن گمنــــــام می مــــــــاند بـه راه                فارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننـــــگ



فروغ فرخزاد


پ.ن 1: گاهی دوست داشتن پنهان بماند قشنگ تر است دوست داشتن را باید کشف کرد ؛درک کرد ، و از آن لذت برد


پ.ن 2:دوستت دارم یک کلــمه است با دنیایی مسئولیت. گفتنــش هــنر نیست مسئولیت پذیرفتنــش هـــنر است...

یزدان فقط داند که من از بهــر چــه افتــاده ام

سخـت ترین کار دنیـا . . . بی محلــی کردن به کسیـه که . . . با تـمـام وجــود دوسـتش داشتی .

مــن برگ پایــیزم که از رنــج زمــان افــتاده ام     با هر نسیمی در زمین در پیچ و تاب افتـاده ام


هرگز نشــد طوفان مرا یک لحظه از جا برکــند     از بــاد پاییــزی چنــین خــارو ذلیــل افتــاده ام


من روزگاری پوششی سرسبز و زیبا بـوده ام      امــروز که زرد و باطــلم در پیش و رو افتـاده ام


روز زبحـر مــردمان بـودم همــیشه ســایه ای      حالا که شــد عمــرم تمام در زیر پا افتــاده ام


گاهی کثیفی خواندنم گاهی مرا ســوزاندنم       ایــن بی وفــایی رو ببــین انــدر بلا افــتاده ام


از باد پاییزی بپرس سرسختی و بی باکـی ام      یزدان فقط داند که من از بهــر چــه افتــاده ام



امید معروفی

 

 

پ.ن1:آرام بر گونــه هایــم می لغــزد تاوانِ بی فــکری های دیروزم کــاش بیــهوده نمی تاخــتم.


 پ.ن2: مهمــترین درسی که از زندگی آموختـــم این بود که هیچکس شبیه حرفهایـــش نبـــود

یک چــــهره ی بی نقــــاب می خــــوام که نیــــست

یه لحظه گوش کن خدا نه بچـــه بازیه نه ادا اطـــوار! جدی دارم میگم اصـــلا حــــــالم خـــوب نیــــــست. 

 

مردی ورای خنده ی من گــــریه می کــــند         در لا بلای خنــــده ی من گـــریه مـــی کنــد


هر لحظـــه تا رو پود تنش شعـله می شود          با شعله های خـنده ی من گریه می کــنــد


از تــکه های شـعر و غزل دل بریــده اسـت           با شــانه های خنده ی من گــریه می کـند


دنیا برای کشــتن مــن مـهره چیـده اسـت           او از چـــرای خنــده ی مــــن گریه مـی کنــد

 

در کــودتـــای تلـــخ جــــدایی مـــا دو تـــا           از ماجــرای خنـــده ی مـــــن گریه می کــــند


بشکن تو  این نقــاب و مـرا سـاده تر ببـین           یک من به جای خنده ی من گریه می کنــد

 

                                                  محسن نجفی



هنــوز دلخــوشــم بــه " خــــــدا نگهــــدارت "...اگـر نمـی خـواستـی بـرگـردی اصـراری نبـود کـه "خــــــدا مـرا نگـه دارد. تــــمام حــــرف هایم هــمان هایــے هســتند کــه نوشــته نمے شــــوند ! هــمان ســــه نقـــطه هاے بیـچــــاره ...

مــــرگ بر این ساعتِ بی هــــم بــودن

احســـاســـاتی که شعـــر و متن مـــی شود ، برایم رضـــایت و آرامـــش به هـــمراه دارد ، نه مخـــاطبی دارد ! نه به دنـــبال مخاطـــبی می گردد...

  

 

لیلــــی تو ندیدی که چــــه با مــن کردند            مــــردم چــــه بــــلاها به ســــرم آوردنـــد
من از به جــــــــهان آمــــدنم دلــــــــگیرم            آمــــاده کنــــید جوخــــه را،مـــی مــــیرم
در آینــــه یک مــــردِ شکـسته ست هنوز            مرد اســـت که از پا ننشسته ست هنوز
یک مــــرد که از چشمِ تو افتاد شـکست             مــــرد اسـت ولی خانه ات آباد،شکست 

ته مــــانده ی یــــک مــــرد اگــــر برگــردد             صــــادق،ســــگ ولــــگرد اگـــــر برگـــردد
  معشــــوق اگر زهــــر مهــــــــیا بکـــــــند            داوود نـــــــباشد کــــــــه دری  وا بکـــــند
  این خاطــــره ی پــــیر به هم مــــــی ریزد            آرایــــش تصــــویر بـــه هــــم مـــــــی ریزد 

بعــــد از تو به دنیــــای دلــــم خنــــدیدند             مــــــردم به ســــراپای دلــــم خــــندیـــدند
در وادیِ مــــن چشــــم چرانــــی کردنـــد            در صحــــنِ حَــــرم تکــــه پرانــــی کـــــردند
در خانه ی من عشــــق خدایــی می کرد           بانــــوی هنــــر،هنرنــــمایی مــــــی کــــرد 

 بعــــد از تو جــــهانِ دگری ســــاختـــه ام            آتــــش به دهــــانِ خــــانه انــــداخـــــته ام 

من پای بدی هـای خــــودم مــــی مانــم             من پــای بدی هــــای تو هــــم می مانــم

اِی تُــــف به جــــهانِ تا به ابد غــــم بودن             اِی مــــرگ بر این ساعتِ بی هــــم بــودن
یادش همه جا هست،خودش نوشِ شما            اِی ننــــگ بر او مــــرگ بر آغــــوشِ شــــما
شمشیر بر آن دست که بر گردنــش است           لعنــــت به تَنــــی که در کنــار تنــش است
  

 

پ.ن ۱:اون طـــوریم که تو فـــکر می کنـــی نیست!شاید عاشـــقت بودم روزی ولی ببیـــن بی تو هـــم زنده ام زندگـــی می کنم…فقط گاهـــی در این مـــیان یادت زهـــر می کند به کامـــم زندگـــی را…همـــین!

  

 

پ. ن ۲:دلـــم به لمـــس خیالِ گـــاه به گاهت خـــوش بود این را هـــم نمی خواهـــی! خیـــالی نیست ؛آســـوده باش...خیـــالت هـــم برای خـــودت

کســی ســکوت مرا منفــجر نمــی کنــــد

صــدای پـــای بهــــار شنیــده مـی شـــود امـا دل مـن بهـاری جـداگـانـه مـی خـواهد بهــارتــان مبــارک

 

بشـــکن سکوت خسته ام من را صـــــدا کن           من را زشـــرم تــــرس و نادانـــی جــــــدا کن
 
بشکـــن حقیـــقت در شکستن ریشــــه دارد          فرهـــاد هـــم بحـــر شکســـتن تیشـــــه دارد
 
بشـــکن پیـــاپـــی پیـــک افیــــــون و بـــــلا را           پیمـــــان آن گمـــــــــراه مــــــردان ضـــــــــلا را
 
بشـــکن غرور زخمـــی ام تا کـــی حقـــــارت           ننـــگ اســــــت آزادی برایـــــم تا اســــــــارت
 
بشکن به فریادم برس کس عاصــــــی ام کرد           آنـــجا به جور ناکســـان هم راضــــــی ام کرد
 
بشــــــکن حریــــم چتـــــر را از داد بـــــــــاران           دیگــــــر نـــــــــدارم حرمتـــی در یـــاد یـــــاران
 
بشکـــن اگر چه از شکستـــن خستــه باشی         همچـــون دری در انتظـــــار و بستـــــه باشی 
 
                                                         علی پاشایی

پ. ن 1:سکـــــوت من هیـــــچ گاه نشـــــانه ی رضایـــــتم نبود ! من اگر راضـــــی باشم ، با شـــــادی می خنـــــدم !< پ . ن 2: دنبــــــــــــالِ شاعــــــــــر شعـــــــــــــرهای مـــن نگـــرد تمــــــام حرف هایــــــــم رو نوشـــتِ توســــــت…!

تمــــــام ناتمــام من بی تـــو تمـــام می شـــود

 
   عشــــق آخر تیشـــــــه زد بر ریشــــه ام                 تیشـــه زد بر ریشـــه ی اندیشــــــه ام
    عشــق اگر این است مرتــد می شـــوم                 خوب اگـر اینست مـــن بد می شــــــوم
    بس کن ای دل نابســامانی بس اســـت                کـــافرم دیگر مسلمــــــانی بــس اســت
    در میــان خلـــق ســـر در گــــم شــــــدم               عاقبــــت آلـــــوده ی مـــــــردم شـــــــدم
    بعــــد از این با بی کســی خو می کنــم                هرچــــــه در دل داشتــــم رو می کنــــم
    من نمـــی گویــــم که خاموشـــم مـکــن                من نمــــی گویـــــم فراموشــــم مـــــکن
    من نمـــــی گویـــم کــه با مــن یــار باش                من نمــــی گـــویم مـرا غم خــــوار بـاش
    من نمی گـــویم,دگر گفتـن بـس اســـت                 گفتـــن اما هیـــچ نشنفتـــن بس اسـت
    روزگــــــارت بــاد شیـــرین!شـــاد بــــاش                 دســت کم یک شب تو هم فرهـاد بـاش
    آه!! در شــــــهر شــــــما یــــــاری نبــــود                 قصــــه هـــایـــم را خـــریـــداری نبــــــــود
    آســـمان خالـــی شـــــد از فـــریادتـــــان                 بیســــــتون در حســـــرت فرهـــادتـــــان
    کـــوه کنـــدن گــر نباشـــد پیشــــــــه ام                 بویــــــی از فـــرهــــــاد دارد تیــــــشه ام
    عشــــــق از من دور وپایـــم لنـــگ بـــود                 قیمـــتش بسیـــار و دستـــم تنـــــگ بود
    گـــر نرفتـــم هـــر دو پایـــم خستـــه بـود                 تیشـــه گــر افتـــاد دستـــم بســـته بــود
    چنــد روزی هسـت حالـــم دیــدنی ست                حـــال مـــن از این و آن پرســـیدنی ست
    گــــــاه بر روی زمیــــــن زل مــــــی زنـــم                گـــاه بر حــــــــافظ تفـــا ئل مـــی زنــــــم
    حافــــــظ دیــــــوانه فالــــــــم را گرفــــــت                یـــک غـــزل آمـــد که حـــالـــم را گـرفــــت
    مـــا ز یـــاران چشــــم یـــاری داشتیـــــم               خـــود غلـــط بود آنچـــه می پنـــداشــتیم

  
                                                         شاعر: ؟؟؟؟ 
 
پ. ن۱: رد پای کســــی که آرامشــــم را گرفته بود،دنبــــال کردم... به خود رسیــــدم!... هیچ کــــس به اندازه ی خــــودم روزگــــارم را سیــــاه نکــــرد.... 
 
پ .ن ۲:واقعــــی و مجــــازی ندارد..آن جــــا قدم به قدم به مــــرگ نزدیک می شــــوم.. اینجا کلــــمه به کلــــمه ..

وارث تمـــوم اضـــطراب هایـــم ســـلام

     
    از حقایــق ذهــن ما پوشیــــده اســت              کم کســی بطن جهان را دیــده اســـت
    دوســت دارم جــمله ای عــــنوان کنــم             از چــــه رازش را ز تــو پنــــــهان کنــــــم

    ســایه باشــد این جهـــان افســانه دان             آن چــــنان تاثــــیر کــــی دارد عــــــیان؟
    ادعــا ان گــونه فعـــل ما شــــده ســت             حاصــل نیــک و بدش بر پا شــده ســت

    مــــن به درکــــم شــک نبــردم ذره ای              عمـــــر باشــــد یــــک دهانـــــک دره ای
   غــم نخــور از آنچــه بر ماضـی گذشــت              تا ندامــــت همــــدمت نتـــوان نشـــست

   خاطــــرات کهنــــه ات را تــــازه کــــــــن              از ســـــر نو کیـــــل خــــود انــدازه کــــن
    بهــره ای را کــــو بدیــــنجا می بــــــری             تو نگیـــرش جــــان حقــــی ســرســـــری 

   گــر به عقــل خــود توســــل می کنــی             پای عشــــقت را تــو در گــــل می کنــی
   لحــظه ای شــک بر غــبار پــشـت کــن             لب بگز دســـتان خــــود را مشـــت کــــن

   اشتیــاقت را دو چنــــــدان کــن فــــزون             جامـــــــه درانــی کــــــن و بگـــــذر ز دون
   تا ببــــیند شــــوق بــــــی اندازه اســت             پــــای تــو در شــــاه راهــی تازه اســــت

   غــرق در درــیای احســان می شــــوی             لاجــــرم در جمــع مستــان می شــــوی
   نیــست تابــــــم تــا فزونــــتر گویمــــــت             پــس یقیــــن در انــجمن مــی جویمــــت 
 
          شاعر: عبدالحمید حقی(شاگرد زنده یاد فریدون مشیری) با تشکر فراوان از ایشان 


پ.م 1:مهـــــــــــــــم نیست اکــــــــــنون زندگــــــی ام چگـــونه می گــــذرد ، عاشق آن خاطـــــراتی هستم که تصادفـی از ذهــنم عـبور میکنند و باعـــث لبخــــــــندم می شـــــوند !


پ.ن 2: دیـگـــر نه اشـکـــهایــم را خــواهـی دیــد نه التـــمـاس هـــایم را و نه احســـاســات ایــن دل لـعـنـتـی را…به جـــایِ آن احســـاسی که کُـــشـتـی درخـتـی از غــــرور کـاشـتم…
 

خوشــــم با ایــــن همــــه دیوانگــــی هــــا

 

یکــــــی دیوانه ای آتــــش برافروخــــت               در آن هنــگامه جان خویش را ســـوخت

همــــه خاکســــترش را بــــاد می برد               وجــــودش را جــــهان از یــــاد می برد

تو همچون آتشی ای عشـ-ـق جانسوز               من آن دیــــوانه مـــــرد آتــــش افــــروز

مــــن آن دیــــوانه ی  آتــــش پرســــتم              در این آتش خوشــــم تا زنده هسـتم

بــــزن آتــــش به عــــود استــــخوانــم               کــــه بوی عشــــق برخیــــزد ز جـــانم

خوشــم با ایـــن چنیـــن دیوانه گی ها              که مــی خنـــدم به آن فــــرزانه گی ها

بــــه غــــیر از مــــردن از یـــــــاد رفــــتن             غبــــاری گشتــــن و بــــــر بــــاد رفــــتن

در ایــــن عالــــم سر انجــــامی نــــدارم             چــــه فرجــــامی که فرجــــامی نداریـــم

بیــــــا آتـــش بـــزن خاکســــــترم کــــــن              مســـم در بوتـــه ی هســـتی زرم کـــن
 
 
 فریدون مشیری