آهسته

آهسته

آهسته از متن تاریکی ها می گذرم

و پشت همان هزار پیچ همیشگی

برای آسمان شمعی روشن می کنم

و به جای همه شمع ها

از پروانه های سوخته ، عذر می خواهم.

بغض را می گذارم بماند دیر برود

اما حرف را به باد می سپارم ؛

حرف من ، چون کاغذ مچاله ای در باد می دود

و من در نمی دانم کجای این بی کجایی

پر شتاب تنها میهمان نگاه شمع و ماه نا تمام ،

سهم پرندگان را از آسمان شب کنار می گذارم.

وقت هایی که ندارم ،

دست های بی روز و بی سرنوشتم را از این همه تلاطم روبرو ،

رها می کنم تا دورترین جاده های بی شب و بی تمام ماه را بیدار کنم