عرفان مولانی

عرفان مولانی

مولانی که نام و شخصیت پر آوازه اش بر کسی پوشیده نیست راجع به عشق سخن میراند و همانند فیلسوف شرقی که خویشتن را دوست دار فلسفه و منطق میداند و همواره در جستجوی راهیست برای رسیدن به پاسخ سوالت مطروحه در ذهن بشر .

وی خویشتن را فقط طلبه ای میداند که گویا حتی حاضر نشده معرفتی برای خویشتن قائل باشد, لذا خود را در آستانه سلوک میپندارد.

وی خویشتن را در کوچه کوچه اولین شهر عشق و یا اولین مرتبه سلوک که همانا طلب میباشد گمگشته و سرگردان میبیند. زیرا وی میداند که میخواهد ولی هنوز برای ذهن خویش از آنچه که میطلبد تعریف جامعی ایجاد نکرده . چون خود را صاحب معرفت و شناخت نمی بیند که توان تشخیص راه را بر خود قائل باشد .

از این رو وی که شیخ عطار نیشابوری را عرفان و ثنایی را دو چشم آن میشناسد , خود را شایسته نمیداند و میفرماید:

هفت شهر عشق را عطار گشت ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم

این درست به این معنی ست که هفت مرحله سلوک همواره و همیشه توامان میباشند .

شخص عارف هرگز نمیتواند بگوید مرحله ای را به پایان رسانیده , و همانند فردوسی پاکزاد توان بیان این جمله را ندارد که بگوید هفت خان را رستم گذر کرده و دیوان وجودش را به بند کشیده .

زیرا رستم فقط در داستانهاست و انسان واقعی برای رسیدن به این مراحل باید که از جان بگذرد :

کاش معشوق ز عاشق طلب جان میکرد تا که هر بی سر و پایی نشود یار کسی .

پس باید دانست که عشق راهیست برای تامین نیاز انسان , خواه معنوی و خواه مادی .

که همواره نسبت به ارتقاء درجات و مطالبات عاشق این نیازها تغییر میابد , لذا شخص عاشق اگر عاشق معشوق حقیقی باشد برای تامین نیازهای خود که همانا معرفت ربانی میباشد , مادام به معشوق عشق میورزد و تلاش میکند به معرفت خود بی افزاید . و لی اگر آن معشوق زمینی باشد و هیچ گونه تغییری در راستای تامین نیاز عاشق در خود صورت ندهد , وی را مترصد تعویض معشوق خواهد کرد .