نـفـس باد صبا مشک فشان خواهد شد

متن شعردرادمه ی مطلب

آسمان دل من آبیست

آسمان دل من آبیست

در نهان دل من سازیست

کوکست ولی همیشه خاموش است

جملگی خانه دل خالیست

آفتاب دل من سوزان

عاشقانه گرم فروزان

حس تردید با من است هر روز

یاز تبریزی و جوزان

با فلک من گویی در جنگم

جملگی او شیشه من سنگم

ناخوشم شکر زنده ام اکنون

قصه افتست و بادمجون...

این منم یک شاعر ِ شاکی

این منم یک شاعر ِ شاکی، میان ِ بنده ها            شکل ِغم هستم ولی پنهان شوم در خنده ها!

سینه ام را می فشارد بغض پنهان در نفس         خوب می دانم بپاشد آخر از هم دنده ها

از رضایت نیست این خاموشی ِ طولانی ام        مرده ام در خود!به ظاهر مانده ام با زنده ها

نام ِ من آدم !ولی از جنس ِ حوّایم چه غم؟!         چون پناهم می دهی یا رب تو از درنّده ها!!

قدر ِ نام ِ خود نمی دانم خداوندا... ببخش           ثبت کن اسم ِ مرا هم در صفِ شرمنده ها...

بی تو مهتاب شبی(فریدون مشیری)

بی تو مهتاب شبی

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم اید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دلداده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی :

از این عشق حذز کن!

 

عشقت ستاره بود که می تابید

خشم نه زیبایی

عشقت نه خشم بود نه زیبایی
عشقت ستاره بود که می تابید
در خواب عاشقان
باری نجیب من
مهر تو گر نبود
سوزنده ی شبم
دیگر چه خلوتی
ستاره ی جانم بود
وقتی که خانه ات
زندان دیگیریست
وقتی سیاهکاران
راه تو را به روشنی جمع بسته اند
تنها تویی
که زنده بودن را
تعبیر می کنی

از صالح وحدت 

حرفی از نام تو

حرفی از نام تو

ناگهان دیدم سرم آتش گرفت

سوختم ، خاکسترم آتش گرفت

چشم واکردم ، سکوتم آب شد

چشم بستم ، بسترم آتش گرفت

در زدم ، کس این قفس را وا نکرد

پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت

از سرم خواب زمستانی پرید

آب در چشم ترم آتش گرفت

حرفی از نام تو آمد بر زبان

دستهایم ، دفترم آتش گرفت

قیصر امین پور