همه جا تاریک است...

همه جا تاریک است

امشب میخواهم از آسمان چشمهایت

ستاره بچینم

منم و نردبان وعشق

گرچه شب تاریک است...

من اینجا دیگر نیستم ...

سر راهم از پروانه ها هم پوزش خواهم خواست .

میروم

سهم خود را از ترانه و تبسم خواهم گرفت .

میروم

و مصدق میخواند

" گرچه شب تاریک است

دل

قوی دار که سحر نزدیک است . "

قاصدک

قاصدک

قاصدک غم دارم   غم آوارگی و دربدری

غم تنهایی و خونین جگری

قاصدک وای به من، همه از خویش مرا می‌رانند

همه دیوانه و دیوانه‌ترم می‌خوانند

مادر من غم‌هاست

مهد گهواره من ماتم‌هاست

قاصدک دریابم! روح من عصیان زده و طوفانیست.

آسمان نگهم بارانیست- قاصدک غم دارم-

غم به اندازه‌سنگینی عالم دارم

قاصدک غم دارم،

غم من صحراهاست افق تیره او ناپیداست

قاصدک، دیگر از این پس منم و تنهایی و

 به تنهایی خود در هوس عیسایی و به عیسایی خود منتظر معجزه‌ای غوغایی.

قاصدک! زشتم من، زشت چون چهره سنگ خارا 

 زشت مانند زال سفید

قاصدک حال گریزش دارم

می‌گریزم به جهانی که در آن پستی نیست

پستی و مستی و بد مستی نیست

می‌گریزم به جهانی که مرا ناپیداست

شاید آن نیز فقط یک رویاست

به تو می اندیشم...

همه را می شنوم

می بینم

من به این جمله نمی اندیشم

به تو می اندیشم

ای سرا پا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

همه و قت، همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان

تو بیا

تو بمان با من تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

من فدای تو به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو در افتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز

تو بگیر

تو ببند...

 فریدون مشیری

متن کامل شعر در ادامه ی مطلب

عهد کردم که عاشقت باشم

از زمانی که عشق معنی کرد
رازِ سرسبزی نگاهـــــت را
پیچکی شد که دور من پیچاند
نغمــه های شبیهِ آهـــت را

غرق گشتم در آن نوازشها
از نگاه همیشه منتشـــرت
بیخودم کرد،بیخود از خودها
سرخی چشمهای منتــظرت

فریاد

فریاد

فریاد میزنم تورا
به وسعت همه سکوتهای تلخ
به وسعت بیابانهای تکرار
بگذاردانه های مرواریدسینه ریزی باشد
گونه های یخ زده ام را
فریادی برای ابدی شدن
پس
سکوت رادر مشتم می فشارم
تا دانه های عشقم ازدرونم زاده شود